Το πιο συνηθισμένο επιχείρημα που προβάλλουν οι κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων τα τελευταία τριάντα χρόνια, ειδικά των μνημονιακών και μεταμνημονιακών, για να απορρίψουν το αίτημα των συνταξιούχων για αποκατάσταση των συντάξεων και των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων μας, είναι πως «οι αντοχές της οικονομίας δεν σηκώνουν τέτοια κόστη».
Μας το είπε ο πρωθυπουργός, το επανέλαβε ο κος Τσίπρας, ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, ο Βαρουφάκης, ο Βελόπουλος στις συναντήσεις που έκανε η ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙ- ΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ (ΣΕΑ) των συνταξιουχικών οργα- νώσεων μαζί τους στο 2022. Το πρόβαλαν όλοι. «Δεν αντέχει η οικονομία». Κι αν δεν το είπαν άμεσα, το παραδέχονται έμμεσα, αφού στα προεκλογικά τους προγράμματα σήμερα δεν κάνουν καμία σοβαρή αναφορά στις συντάξεις. Δεν δεσμεύονται για κατάργηση κάποιων έστω νόμων και ρυθμίσεων, που πετσόκοψαν τις συντάξεις, δεν λένε κουβέντα για την παροχή ή ικανοποίηση σοβαρών αιτημάτων μας.
Το μόνο κόμμα που υποστήριξε τα αιτήματά μας, πήρε πρωτοβουλίες στη βουλή να ζητήσει την ικανοποίησή τους και δεσμεύεται πως θα συνεχίσει να τα υποστηρίζει είναι το ΚΚΕ.
Είναι όμως έτσι; Πράγματι δεν αντέχει η οικονομία; Και ποια οικονομία; Δεν θα καταφύγουμε κι εμείς στα κλασσικά δικά μας απαντητικά επιχειρήματα, ότι η οικονομία αντέχει να χρηματοδοτεί επιχειρηματίες στην υγεία, στο φάρμακο, στις μεταφορές, τους εφοπλιστές, τις τράπεζες κλπ., ενώ όταν πρόκειται για λαϊκές ανάγκες οι αντοχές της, ως δια μαγείας, εξαφανίζονται!!!
Πχ ενώ η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί πως θα έδινε όλα τα αναδρομικά του 11μηνου σε όλους τους συνταξιούχους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, τελικά δεν απέδωσε τίποτα σε ένα εκατομμύριο δικαιούχους, προφασιζόμενη τις «μη αντοχές της οικονομίας». Από τα 4 δισεκ. έδωσε μόνο 1,5. Ήταν τότε που, αμέσως μετά, παρήγγειλε τα Rafale (κόστους 2,5 δισεκ), που η οικονομία τα άντεχε.
Ή όταν ανήγγειλε τις «αυξήσεις» στις συντάξεις, τις περιόρισε στα προβλεπόμενα από το νόμο Κατρούγκαλου, έχοντας απόλυτη επίγνωση πως και πάλι εκατοντάδες χιλιάδες δεν θα έπαιρναν τίποτα, έλεγε όμως και πάλι ψέματα, δικαιολογούμενη επίσης ξανά με τις ίδιες
«μη αντοχές».
Για να το πούμε αλλιώς, όπως ο άλλος προπροηγούμενος πρωθυπουργός. Λεφτά υπάρχουν. Και είναι δικά μας, όπως άλλωστε όλα. Η σημερινή κυβέρνηση έχει στο κρατικό σεντούκι πάνω από 15 δισεκ. ευρώ μαζεμένα από τις εισφορές αλληλεγγύης εργαζομένων και συνταξιούχων περισσότερο, που κατατίθενται από το 2011 στον ΑΚΑΓΕ (από τις κύριες και επικουρικές συντάξεις). Εισφορές που εξακολουθούν να παρακρατούνται, παρ’ όλο που έπρεπε να έχουν καταργηθεί από το 2018. Λεφτά που υποτίθεται θα αξιοποιούνται για να χρηματοδοτήσουν ανάγκες του (σημερινού) ΕΦΚΑ σε αυξήσεις συντάξεων, κάλυψη ελλειμμάτων κλπ. Ελλείμματα μέχρι σήμερα ο ΕΦΚΑ δεν έχει, άρα υπάρχουν λεφτά για να δώσει αυξήσεις πραγματικές σε όλες τις συντάξεις, τα
αναδρομικά, την 13η και 14η σύνταξη.
Επίσης η κυβέρνηση χρωστάει στους συνταξιούχους 3 δισεκ. ευρώ από το 0,5% του ΑΕΠ του τελευταίου τρίχρονου. Κι αυτά υποτίθεται με βάση τον δικό της νόμο έπρεπε να διατεθούν σε συνταξιοδοτικές παροχές.
Ειδικά τα έσοδα του ΑΚΑΓΕ δεν αφορούν το κρατικό προϋπολογισμό, η διάθεσή τους δεν θα τον επιβάρυνε, κατά συνέπεια η αποσιώπηση του ζητήματος αυτού από την κυβέρνηση αποτελεί μια σιωπηρή, αλλά βροντερή εξαπάτηση, άλλη μια κοροϊδία εκ μέρους της προς τους συνταξιούχους.
Η σημερινή κυβέρνηση (και όποια αυριανή) δεν πρόκειται να διαθέσει αυτά τα αποθεματικά υπέρ των συνταξιούχων. Τα κρατάει για άλλους σκοπούς. Για δημιουργία «δημοσιονομικών πλεονασμάτων»; Για χρηματοδότηση «επενδυτών» τύπου «Hellenic Train»; Για ανάλογη αξιοποίησή τους από την ΤτΕ (εκεί είναι κατατεθειμένα); Για μια νέα ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών αν σκάσει τελικά η νέα οικονομική κρίση, που διαφαίνεται; Για χρηματοδότηση της οικονομικής αποκατάστασης της Ουκρανίας αν και όταν τελειώσει ο πόλεμος; Πολλά Για με ερωτηματικό μπορούμε να φανταστούμε ακόμα.
Για τις συντάξεις πάντως δεν πρόκειται να το κάνουν. Τα δικά μας λεφτά. Που μας ανήκουν. Που μας τα κλέβουν κι αυτά.
Συμπέρασμα. Αγώνας για μια άλλη οικονομία, όπου κανένας δεν θα κλέβει τον κόπο μας, που θα αντέχει και θα έχει μόνο για τα δικά μας δικαιώματα και ανάγκες. Των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της νεολαίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου