Μια επιστολή συνόδευε την πλαστική σακούλα, με λίγο κρέας και ένα μπουκάλι λάδι που μοίρασε το Σωματείο Συνταξιούχων ΙΚΑ Ηλιούπολη – Δάφνης-Υμηττού. Δεν την έστειλαν με τους «υπαλλήλους τους», τις πήγαν οι ίδιο χωρίς κανάλια, αυτοπροβολές και φανφάρες. Δεν υπήρχε καμία διάθεση για «στρογγυλέματα» αυτής της προσφοράς.
Δεν ήταν «φιλανθρωπία», ήταν μια πράξη αλληλεγγύης. Αυτό που πρόσφεραν δεν ήταν από το περίσσευμα των κλεμμένων από αυτούς που εκμεταλλεύονται, ήταν από το στέρημα τους, απ’ ότι τους έχει μείνει από την κατακρεουργημένη σύνταξή τους. Δεν το έκαναν για να κρύψουν την εκμεταλλευτική τακτική τους απέναντι στους εργαζόμενους, πίσω από μια σακούλα ελεημοσύνης, ούτε για να τους προβάλουν τα κανάλια, ότι είναι τάχα τα καλά αφεντικά που σκέφτονται (λυπούνται) αυτούς που δεν έχουν ούτε τα αναγκαία για να στρώσουν το τραπέζι τους.
Ήταν μια κίνηση που την ένιωθαν να βγαίνει από τα βάθη την καρδιά τους, από τα βάθη της ιδεολογίας τους, από την ανάγκη να ανταποδώσουν –έστω και με αυτά τα λίγα- σε αυτούς που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Ήταν από την ανάγκη να σταθούν δίπλα σε αυτούς που έπιασαν το χέρι που τους απλώθηκε και σηκώθηκαν για να βρεθούν δίπλα τους στον αγώνα της υπεράσπισης των κατακτημένων για πάνω από εκατό χρόνια, δικαιωμάτων τους.