«Με τη δύναμη της ενότητας και του αγώνα πιο αποφασιστικά οι συνταξιούχοι να διεκδικήσουμε όσα μας έχουν αφαιρέσει. Τα πληρώσαμε και μας ανήκουν», σημειώνει σε ανακοίνωσή της η Διεθνής Συνδικαλιστική Οργάνωση των Συνταξιούχων της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ).
Σημειώνεται ότι με αφορμή τη «Μέρα της Ευρώπης» η Διεθνής Συνδικαλιστική Οργάνωση των Συνταξιούχων, που είναι μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ), έκανε την περασμένη Δευτέρα κινητοποίηση στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αθήνα.
Όπως επισημαίνει στην ανακοίνωσή της, «μόνιμες λύσεις στα προβλήματά μας δεν πρόκειται να δοθούν, όσο αυτές οι πολιτικές συνεχίζονται, όσο το εκμεταλλευτικό σύστημα παίρνει ανάσες από τις ανοχές που πολλές φορές παίρνει, από την ανοχή που του δίνεται. Τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις μας, που θα εξασφαλίζουν ζωή με αξιοπρέπεια, δεν χωράνε στις πολιτικές τους.
Η τελευταία δεκαετία ήταν πολύ διδακτική, όλα αυτά τα χρόνια δοκιμάσθηκαν πολλές συνταγές του συστήματος και λύσεις δεν έδωσαν και κανένας δεν πρέπει να εφησυχάζει, γιατί όλα αυτά δεν έχουν τελειώσει. Ήδη συζητούν στο ΕΚΟΦΙΝ να εφαρμόσουν νέα αντιασφαλιστικά, αντεργατικά μέτρα. Οι βάρβαρες πολιτικές τους δεν έχουν τελειωμό και όταν αυτά δεν μπορούν να τα πετύχουν με πολιτικές αποφάσεις επιβολής, τότε καταφεύγουν σε καταστρεπτικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Αυτόν το αγώνα χρειάζεται να δυναμώσουμε και να απαιτήσουμε αιτήματα που θα αντιμετωπίζουν και θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες πραγματικές μας ανάγκες σύμφωνα με τον πλούτο που παράγουμε, όχι σε αυτό που θέλουν να παραχωρούν οι κυβερνήσεις που είναι σύμφωνα με τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και έχουν τσακίσει τα δικαιώματά μας και τη ζωή μας».
Σε αυτή τη βάση καλεί σε διεκδίκηση για:
-
Αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Ασφάλισης και Υγείας με χρηματοδότηση από το κράτος και τους επιχειρηματίες.
-
Αυξήσεις σε όλες τις συντάξεις με βάση της πραγματικές ανάγκες που θα καλύπτουν το κόστος των αναγκών της ζωής μας.
-
Δημόσιους οίκους ευγηρίας με εξοπλισμό, γιατρούς, νοσηλευτικό και επιστημονικό προσωπικό.
-
Μείωση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση στα 60 χρόνια για τους άνδρες και σε πέντε λιγότερα για τις γυναίκες.
-
Κατάργηση στους συνταξιούχους των κρατήσεων για υγεία αφού αυτά έχουν πληρωθεί στον εργασιακό τους βίο».
Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:
«Με τη δύναμη της ενότητας και του αγώνα πιο αποφασιστικά οι συνταξιούχοι να διεκδικήσουμε όσα μας έχουν αφαιρέσει. Τα πληρώσαμε και μας ανήκουν.
Το δημόσιο κοινωνικό - ασφαλιστικό σύστημα αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της εργατικής τάξης τον περασμένο αιώνα. Δεν ήταν μια παραχώρηση που οφειλόταν στην ευαισθησία των κυβερνήσεων των καπιταλιστικών χωρών και των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά αποτέλεσμα σκληρής, ασίγαστης και πολλές φορές αιματηρής ταξικής πάλης.
Οι εργαζόμενοι στις καπιταλιστικές χώρες σε αυτό τους τον αγώνα και τον χαρακτήρα των διεκδικήσεών τους επηρεάσθηκαν θετικά από τις κατακτήσεις των λαών της ΕΣΣΔ που, από την ίδρυσή της, η επαναστατική κυβέρνηση άρχισε να υλοποιεί δωρεάν για τους εργαζόμενους και όλο τον λαό και αργότερα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σε όλο τον σοσιαλιστικό κόσμο. Για πρώτη φορά η ανθρωπότητα, οι εργαζόμενοι γνώρισαν κατακτήσεις με δωρεάν Υγεία, Παιδεία, συντάξεις, κατοικία, κοινωνικές παροχές, πολιτισμό, συγκοινωνίες και πολλά άλλα δικαιώματα.
Οι εργαζόμενοι στις καπιταλιστικές χώρες, θετικά επηρεασμένοι από αυτές τις κατακτήσεις, με την ανάπτυξη των αγώνων τους σε όλο τον κόσμο, κυρίως στην Ευρώπη, απαίτησαν και κατάφεραν να κατακτήσουν σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο κοινωνικά, ασφαλιστικά δικαιώματα για την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Ανάγκασαν τους καπιταλιστές, τα ίδια τα καπιταλιστικά κράτη, κάτω από τον φόβο και την επιρροή των κατακτήσεων των σοσιαλιστικών χωρών, να ανοίξουν τα χρηματοκιβώτιά τους και να πληρώσουν ένα μεγάλο μέρος για Δημόσια Υγεία, τις συντάξεις, κοινωνικές παροχές και δικαιώματα, που βοήθησαν να έχουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι μια τουλάχιστον αξιοπρεπή ζωή.
Δυστυχώς τα πράγματα άλλαξαν σε βάρος των εργατών όλου του κόσμου μετά τις δραματικές αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση και τις σοσιαλιστικές χώρες στις αρχές της 10ετίας του 1990.
Οι καπιταλιστές καταλαβαίνουν αμέσως την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων και περνούν στην αντεπίθεση μέσα από μια πρωτοφανή μαύρη προπαγάνδα σε βάρος των πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Αλήθεια, ποιος μπορεί να ξεχάσει τις ρήσεις του Ρ. Ρίγκαν για την ανατροπή της αυτοκρατορίας του κακού στη Σοβιετική Ένωση. Ποιος θα ξεχάσει τα άθλια προπαγανδιστικά επιχειρήματα των πολιτικών ταγών του συστήματος, μερίδας των μέσων μαζικής ενημέρωσης, δημοσιογράφων, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο, ότι για όλα αυτά τα τραγικά που ζούσαμε έφταιγαν οι μεγάλοι μισθοί, τα μεροκάματα, οι υπέρογκες συντάξεις.
Δεν μπορεί κανείς παρά να "βγάλει το καπέλο" στους καθοδηγητές του συστήματος για τη δυνατότητά τους να σπέρνουν αυταπάτες, να κάνουν το μαύρο άσπρο, να αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους, γενικότερα τα λαϊκά στρώματα από τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, απαλλάσσοντας τα αφεντικά των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, το σαφάρι των κερδών τους, αυτοί που είναι πραγματικά υπεύθυνοι για την κρίση που τα υπερκέρδη τους δημιούργησαν, φορτώνοντας την ευθύνη και ενοχή στους πραγματικούς παραγωγούς του πλούτου. Δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτή η τακτική τους έχει πάει στον βρόντο. Η εκστρατεία τους αυτή έχει πιάσει τόπο σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων του μόχθου, που δυστυχώς παγιδεύονται από την προπαγάνδα τους, δεν παίρνουν μέρος στους αγώνες, αποδέχονται τη λογική ότι "δεν γίνεται τίποτε".
Ταυτόχρονα μέσα από μια τέτοια προπαγάνδα και σύγχυση, περνούν στην επίθεση σε όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων, των μισθών και κυρίως του συστήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Για την Ευρώπη είναι χαρακτηριστικό ότι αμέσως μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές συγκροτείται από μια πρώτη σημαντική ομάδα χωρών, που ήταν στην τότε ΕΟΚ, η Ε. Ένωση στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας με την περίφημη συνθήκη και αμέσως μετά η λεγόμενη Λευκή Βίβλος, που βάζουν στην λαιμητόμο όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Από εκείνη την περίοδο αρχίζει μια μαύρη περίοδος για τους λαούς της Ευρώπης και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο.
Όλες οι κυβερνήσεις ευθυγραμμίζονται σε αυτή τη λογική και κάθε κατάκτηση την τοποθετούν στη λογική του ανταγωνισμού του κεφαλαίου και τη θεωρούν κόστος.
Είναι χαρακτηριστικό από εκείνη την περίοδο και πέρα όλες οι Οδηγίες της Ε. Ένωσης, όλοι οι νόμοι που ψηφίζονται στα καπιταλιστικά κράτη, είναι σε αυτή την ταξική λογική και υπαγορεύονται από τις ανάγκες της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, τσακίζοντας ό,τι θετικό για τη ζωή και την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.
Πολλά είναι τα στοιχεία και τα παραδείγματα που τεκμηριώνουν τα παραπάνω, αλλά δύο είναι τα πιο χαρακτηριστικά για το πώς οι καπιταλιστές αξιοποίησαν τα πάντα για να εξασφαλίσουν την ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Το πρώτο είναι η αξιοποίηση της καπιταλιστικής κρίσης που ξέσπασε από το έτος 2010 με δική τους ευθύνη και έχει τη βάση της στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και το δεύτερο τα χρόνια της πανδημίας του κορονοϊού. Αυτή την περίοδο η επίθεση του κεφαλαίου στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα απογειώνεται με τις περικοπές όλων των συντάξιμων αποδοχών, των δαπανών για την Υγεία από το κράτος, το κλείσιμο νοσοκομείων, θεραπευτηρίων, δημόσιων δομών Υγείας, οίκων ευγηρίας σε όφελος των ιδιωτών, τη μείωση όλων των κοινωνικών παροχών, την αύξηση της συμμετοχής στα φάρμακα, την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, τη μείωση των μισθών των εργαζομένων, την αύξηση των ωραρίων εργασίας και πολλά άλλα. Η επίθεση αυτή γενικεύθηκε σε όλες τις χώρες και στις πρώην σοσιαλιστικές.
Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι όλα αυτά τα χρόνια δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Σε αρκετές χώρες κάτω από την καθοδήγηση των ταξικών συνδικάτων σε ασίγαστη κόντρα με τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, ανέπτυξαν και αναπτύσσουν σκληρούς μαζικούς ταξικούς αγώνες με διεκδικητικό πλαίσιο αιτημάτων που θα λύνουν προβλήματα, που θα ανταποκρίνονται στις πραγματικές τους ανάγκες. Όλα αυτά τα χρόνια σε αρκετές χώρες όπου αναπτύχθηκε κίνημα ταξικό με την καθοδήγηση της ΠΣΟ για τους εργαζόμενους και της TUI των συνταξιούχων, στο βαθμό που οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι συμμετέχουν, έγινε κατορθωτό να καθυστερήσουν μια σειρά από αντεργατικά - αντισυνταξιουχικά - αντιλαϊκά μέτρα, άλλα να μην εφαρμοσθούν.
Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση και η απαίτησή μας, αυτόν τον αγώνα χρειάζεται να μαζικοποιήσουμε και να συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Σε αυτό τον μονόδρομο μπορεί να λύνουμε προβλήματα, να εμποδίζουμε και να ανατρέπουμε αντιλαϊκές πολιτικές οι οποίες όλο και θα δυναμώνουν, γιατί οι κεφαλαιοκράτες και οι κυβερνήσεις τους ανεξάρτητα από το πώς οι ίδιες πολιτικά αυτοπροσδιορίζονται, δεν έχουν ούτε μπορούν και θέλουν να έχουν άλλη επιλογή.
Σε αυτόν τον δρόμο με τα ταξικά συνδικάτα οι συμμετέχοντες θα συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα της πάλης για βαθύτερες αλλαγές, που θα φθάνουν στο επίπεδο της ανατροπής, της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομίας και της πολιτικής εξουσίας και την οικοδόμηση της κοινωνίας με βάση την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με οικονομία που θα στηρίζεται σε κεντρικό σχεδιασμό, που ο παραγόμενος πλούτος θα υπηρετεί τις ανάγκες του πραγματικού παραγωγού, που είναι ο εργαζόμενος άνθρωπος, που στα χέρια του θα έχει την πραγματική εξουσία τσακίζοντας παντού το κράτος των εκμεταλλευτών καπιταλιστών.
Αυτό πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει μόνο αν οι άνθρωποι του μόχθου μέσα από τον αγώνα τους σκεφθούν και προβληματισθούν επάνω στις πραγματικές αιτίες, που διαμορφώνουν τη σημερινή τραγική κατάσταση για τον λαό και γυρίσουν τις πλάτες στις αντεργατικές - αντιλαϊκές πολιτικές τους, να οργανωθούν στα συνδικάτα τους και να δυναμώσουν τους αγώνες τους.
Μόνιμες λύσεις στα προβλήματά μας δεν πρόκειται να δοθούν, όσο αυτές οι πολιτικές συνεχίζονται, όσο το εκμεταλλευτικό σύστημα παίρνει ανάσες από τις ανοχές που πολλές φορές παίρνει, από την ανοχή που του δίνεται. Τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις μας που θα εξασφαλίζουν ζωή με αξιοπρέπεια, δεν χωράνε στις πολιτικές τους.
Η τελευταία δεκαετία ήταν πολύ διδακτική, όλα αυτά τα χρόνια δοκιμάσθηκαν πολλές συνταγές του συστήματος και λύσεις δεν έδωσαν και κανένας δεν πρέπει να εφησυχάζει, γιατί όλα αυτά δεν έχουν τελειώσει. Ήδη συζητούν στο ΕΚΟΦΙΝ να εφαρμόσουν νέα αντιασφαλιστικά, αντεργατικά μέτρα. Οι βάρβαρες πολιτικές τους δεν έχουν τελειωμό και όταν αυτά δεν μπορούν να τα πετύχουν με πολιτικές αποφάσεις επιβολής, τότε καταφεύγουν σε καταστρεπτικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Αυτόν τον αγώνα χρειάζεται να δυναμώσουμε και να απαιτήσουμε αιτήματα που θα αντιμετωπίζουν και θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες πραγματικές μας ανάγκες σύμφωνα με τον πλούτο που παράγουμε, όχι σε αυτό που θέλουν να παραχωρούν οι κυβερνήσεις που είναι σύμφωνα με τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και έχουν τσακίσει τα δικαιώματά μας και τη ζωή μας.
Σε αυτή την βάση διεκδικούμε για τους εργαζόμενους, συνταξιούχους, τους λαούς:
-
Αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Ασφάλισης και Υγείας με χρηματοδότηση από το κράτος και τους επιχειρηματίες.
-
Αυξήσεις σε όλες τις συντάξεις με βάση της πραγματικές ανάγκες, που θα καλύπτουν το κόστος των αναγκών της ζωής μας.
-
Δημόσιους οίκους ευγηρίας με εξοπλισμό, γιατρούς, νοσηλευτικό και επιστημονικό προσωπικό.
-
Μείωση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση στα 60 χρόνια για τους άνδρες και σε πέντε λιγότερα για τις γυναίκες.
-
Κατάργηση στους συνταξιούχους των κρατήσεων για υγεία αφού αυτά έχουν πληρωθεί στον εργασιακό τους βίο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου