Χάντρες...

Με τις αλλαγές για τις συντάξεις χηρείας που προωθεί με τροπολογία, η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι αυξάνει το ποσό που δικαιούται αυτή ή αυτός που «μένει πίσω» για να παλέψει με τις δυσκολίες της ζωής. Ωστόσο, οι απάνθρωπες προϋποθέσεις για την απρόσκοπτη καταβολή της σύνταξης παραμένουν ίδιες, ενώ τα 384 ευρώ για όποιον είχε πάνω από 20 χρόνια ασφάλισης τη μέρα του θανάτου του δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω», αν αναλογιστεί κανείς τα ζόρια μιας μονογονεϊκής οικογένειας. Τον ίδιο πανηγυρικό τόνο έχει και η εξαγγελία για την καταβολή του 80% (από 50% σήμερα) της κύριας σύνταξης σε νέους συνταξιούχους, που κάνουν ηλεκτρονικά την αίτηση, μέχρι να εκκαθαριστεί ολόκληρο το ποσό. Το γεγονός, όμως, ότι εκατοντάδες χιλιάδες δικαιούχοι μένουν για χρόνια «στο περίμενε» για να πάρουν τη σύνταξη που δικαιούνται και ότι αυτή μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε «επίδομα», δεν αλλάζει από την προωθούμενη ρύθμιση. Αυτά τα δύο παραδείγματα είναι ενδεικτικά για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να αμβλύνει γωνίες της αντιλαϊκής της πολιτικής, να καλλιεργήσει προσδοκίες και στάση αναμονής στο λαό. Πατάει πάνω στα αδιέξοδα και τις μειωμένες απαιτήσεις και μοιράζει χάντρες και καθρεφτάκια, για να κρύψει ότι η πολιτική της είναι ταξική μέχρι το μεδούλι, ότι συνθλίβει στοιχειώδη δικαιώματα, όπως έκαναν και οι προηγούμενοι...