Η μελλοντική πορεία των συντάξεων

 

Οι συντάξεις στο έβγα τούτης της χρονιάς και οι συντάξεις

στο έμπα της νέας. Οι αυξήσεις στις 31 του Δεκέμβρη του 2022
και οι μειώσεις την 1η Γενάρη του 2023. Κάπως έτσι μετράμε
εμείς οι συνταξιούχοι την οικονομική μας κατάσταση εν όψει του
καινούργιου χρόνου, αφού βάλουμε κάτω τη σκληρή κανονικό-
τητα, που… κανονικά και με τους νόμους τους μας έχουν επι-
βάλλει οι κυβερνήσεις- και ασφαλώς η σημερινή- να ζούμε.

Τι λέει αυτή η κανονικότητα; Οι εδώ και δέκα χρόνια λεηλα-
τημένες συντάξεις μέσα στο 2022 έκαναν μια ακόμα μεγάλη
βουτιά, σπρωγμένες από την τεράστια ακρίβεια σε όλα τα λαϊκά
αναγκαία αγαθά και υπηρεσίες που μαστίζει το λαό. Πραγματική
ακρίβεια που βέβαια μακράν απέχει- προς το χειρότερο- από τον
επίσημο πληθωρισμό.

Τι άλλο; Αυτή η ακρίβεια θα συνεχίσει να συνοδεύει τη ζωή
μας και μέσα στο 2023 και σε όλα τα επόμενα χρόνια. Ότι πήρε
αύξηση μέσα στην απερχόμενη χρονιά θα την διατηρήσει ακέ-
ραιη. Σε κανένα από αυτά τα είδη και υπηρεσίες δεν πρόκειται
να υπάρξει μείωση της τιμής του. Στην καλύτερη περίπτωση να
υπάρχουν κάποια συγκυριακά σκαμπανεβάσματα στην τιμή της
βενζίνης, του φ.α., του πετρελαίου θέρμανσης.

Ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό: Διαχρονικός στόχος των αντεργατικών πολιτικών κυβερνήσεων, ΕΕ και μεγάλου κεφαλαίου

 

Άρθρο από τον “Πανσυνταξιουχικό Αγώνα” Μάρτης και Απρίλης 2018

            Η «λευκή βίβλος» της ΕΕ που προδιέγραψε και καθόρισε την τύχη του δημόσιου-συνταξιοδοτικού συστήματος. Δημόσιου με την έννοια ότι οι εισφορές εργαζόμενων και εργοδοτών, είτε για τις κύριες, είτε τις επικουρικές συντάξεις εξασφάλιζαν την απόδοση των δικαιούμενων συντάξεων στους συνταξιούχους, ταυτόχρονα με την ευθύνη και υποχρέωση του κράτους να καλύπτει τα όποια ελλείμματα παρουσιαζόντουσαν στα αποθεματικά των ταμείων, ώστε η καταβολή των συντάξεων να είναι απρόσκοπτη.

            Η υποχρέωση και η ευθύνη αυτή προήλθε από το γεγονός πως τα αποθεματικά των ταμείων και κύρια του ΙΚΑ στις προηγούμενες δεκαετίες ληστεύθηκαν από το μεγάλο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις. Στην ουσία το κράτος απλά επέστρεφε στα ταμεία τα κλεμμένα, από αυτό και το μεγάλο κεφάλαιο, μερίδα των αποθεματικών, συμπληρώνοντας τα κενά που η λεηλασία αυτή άφηνε στα ταμεία. Αλλά και περιπτώσεις των ειδικών ταμείων οι μεμονωμένοι εργοδότες που αξιοποιούσαν τα αποθεματικά αυτά για την ανάπτυξη κερδοφόρων δραστηριοτήτων τους (π.χ. τράπεζες, ΔΕΚΟ κλπ.), αναλάμβαναν την υποχρέωση να καλύπτουν τα ελλείμματα, ή να χρηματοδοτούν τα ταμεία. Λχ η διαχρονική ληστεία του ΙΚΑ ανέρχεται σε δεκάδες δισεκ. ευρώ σε σημερινές τιμές.

            Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο στους λόγους (ανταγωνιστικότητα, κερδοφορία) με την επίκληση των οποίων το μεγάλο κεφάλαιο κάποια στιγμή θεώρησε πως πρώτον ήρθε η ώρα η επιστροφή των κλεμμένων να σταματήσει ή να ελαχιστοποιηθεί, αντίθετα τα τεράστια αυτά κονδύλια να αποδοθούν σε αυτό, ώστε να τα αξιοποιήσει για δικούς του σκοπούς δεύτερον να μειωθεί ή να καταργηθεί η δική του συνεισφορά στα ασφαλιστικά ταμεία και τρίτον ο χώρος της ασφάλισης – σύνταξης να παραδοθεί στη δική του επιχειρηματική δράση.