Άρθρο από τον “Πανσυνταξιουχικό Αγώνα” Μάρτης και Απρίλης 2018
Η «λευκή βίβλος» της ΕΕ που
προδιέγραψε και καθόρισε την τύχη του δημόσιου-συνταξιοδοτικού συστήματος.
Δημόσιου με την έννοια ότι οι εισφορές εργαζόμενων και εργοδοτών, είτε για τις
κύριες, είτε τις επικουρικές συντάξεις εξασφάλιζαν την απόδοση των δικαιούμενων
συντάξεων στους συνταξιούχους, ταυτόχρονα με την ευθύνη και υποχρέωση του
κράτους να καλύπτει τα όποια ελλείμματα παρουσιαζόντουσαν στα αποθεματικά των
ταμείων, ώστε η καταβολή των συντάξεων να είναι απρόσκοπτη.
Η υποχρέωση και η ευθύνη αυτή
προήλθε από το γεγονός πως τα αποθεματικά των ταμείων και κύρια του ΙΚΑ στις
προηγούμενες δεκαετίες ληστεύθηκαν από το μεγάλο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις.
Στην ουσία το κράτος απλά επέστρεφε στα ταμεία τα κλεμμένα, από αυτό και το
μεγάλο κεφάλαιο, μερίδα των αποθεματικών, συμπληρώνοντας τα κενά που η λεηλασία
αυτή άφηνε στα ταμεία. Αλλά και περιπτώσεις των ειδικών ταμείων οι μεμονωμένοι
εργοδότες που αξιοποιούσαν τα αποθεματικά αυτά για την ανάπτυξη κερδοφόρων
δραστηριοτήτων τους (π.χ. τράπεζες, ΔΕΚΟ κλπ.), αναλάμβαναν την υποχρέωση να
καλύπτουν τα ελλείμματα, ή να χρηματοδοτούν τα ταμεία. Λχ η διαχρονική ληστεία
του ΙΚΑ ανέρχεται σε δεκάδες δισεκ. ευρώ σε σημερινές τιμές.