Ήταν
λίγες μέρες μετά τις χριστουγεννιάτικες διακοπές των σχολείων το 1965,
που αποφάσισα ότι καλύτερα θα είναι, λόγο της οικονομικής κατάστασης της
οικογένειας, να σταματήσω το «θεωρητικό σχολείο» και να πάω στο σχολείο
της καθημερινής βιοπάλης, παράλληλα με την δωρεάν νυχτερινή Δημοτική
Σχολή Μηχανοτεχνιτών, που είχε φτιάξει ο δήμαρχος Περιστερίου Δημήτρης
Φωλόπουλος, στην οποία είχα γραφτεί και παρακολουθούσα από τον
Σεπτέμβρη. Ανακοίνωσα την απόφασή μου στους γονείς μου και παρά τις
κάποιες αντιρρήσεις τους, άρχισα να ψάχνω για να βρω δουλειά.
Ήταν 2
Φλεβάρη του 1965, που πήγα στο πρώτο μηχανουργείο της ζωής μου.
Μεροκάματο δεν υπήρχε τότε για τους μαθητευόμενους. Υπήρχε όμως όρεξη να
μάθω τη δουλειά και να διεκδικήσω μεροκάματο ως βοηθός τεχνίτη, πράγμα
που έγινε πολύ γρήγορα και μέχρι το φθινόπωρο, έπιασα δουλειά με 15
δραχμές την εβδομάδα (ο βασικός ήταν 40 δραχμές την ημέρα καθαρά).
