Απασφάλισαν οι καπιταλιστές; Απασφαλίζει και η εργατική τάξη!

Του Αεροπεζοναύτη

Ξεπέρασαν κάθε όριο οι καπιταλιστές, «σκοτώνουν τα άλογα πριν γεράσουν» και έχουν το λόγο και το συμφέρον τους, το οποίο διαμορφώνεται από την κερδοφόρα δεξαμενή άντλησης κεφαλαίων, από τον ιδρώτα των εργαζόμενων που πληρώνει και τους τρεις πυλώνες χρηματοδότησης της Ασφαλιστικής εισφοράς, Ασφαλιστικά Ταμεία.

Πολλοί πιστεύουν ότι το ασφαλιστικό σύστημα το χρηματοδοτούν οι εργαζόμενοι, οι εργοδότες και το κράτος.
Είναι όμως έτσι;

Για να μπούμε στην ουσία της εργασίας και να δούμε ποιος πληρώνει, ποιος κλέβει και ποιος απολαμβάνει;

1. Οι κρατήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα για ασφαλιστικές εισφορές προκύπτουν από κρατήσεις κατά την εργασία του εργαζομένου. Κρατούνται και αποδίδονται στο Ασφαλιστικό του Ταμείο
2. Οι ασφαλιστικές εισφορές του εργοδότη υπέρ του Ασφαλιστικού Ταμείου του εργαζόμενου, προκύπτουν από την εκμετάλλευση του εργαζόμενου, δεν προέκυψαν από δικά του κέρδη και παρόλα αυτά, οι βιομήχανοι επιμένουν να το θεωρούν μισθολογικό κόστος! Δηλαδή δεν θέλουν να πληρώνουν συνεισφορά από τα κέρδη τους!
3. Το μερίδιο συνεισφοράς του κράτους στην ασφάλιση, δεν προκύπτει από παρθενογένεση, προκύπτει από τη συνολική φορολόγηση των εργαζόμενων κατά την εργασία, τους άμεσους και έμμεσους φόρους, κατά συνέπεια η συμμετοχή του κράτους είναι κοινωνικό κεφάλαιο, το οποίο ανήκει και αυτό στους εργαζόμενους!

Άρα, όταν μιλάμε για Κοινωνική Ασφάλιση, μιλάμε για κοινωνικό αγαθό και συσσωρευμένο πλούτο, ο οποίος παράγεται μόνο από τους εργαζόμενος και από κανέναν άλλο.

Οι εργαζόμενοι είναι οι μοναδικοί που πληρώνουν και για τις τρεις παραμέτρους της Κοινωνικής Ασφάλισης και αυτό το κοινωνικό κεφάλαιο ροκανίζουν, με νομοθετικές πράξεις διαχρονικά, όλες οι αστικές κυβερνήσεις, μιας και αποτελεί ταξικό συμφέρον των βιομηχάνων, το οποίο υπηρετούν πολιτικά, νομοθετικά και κατασταλτικά όλοι οι κυβερνητικοί πυλώνες στο αστικό σύστημα διακυβέρνησης.

Οι καπιταλιστές, δουλειά τους είναι, όπου βλέπουν συσσωρευμένο κοινωνικό κεφάλαιο και δημόσια περιουσία και κοινωνικές υποδομές, θέλουν να βάλουν το χέρι στο μέλι, πουλώντας φούμαρα για διασφάλιση της ζωής, της εργασίας και της ευημερίας, στην πράξη όμως επιδιώκουν να βάλουν χέρι στα αποθέματα των ασφαλιστικών ταμείων προτάσσοντας την ατομική ασφάλιση ως το μοντέλο που θα διασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, πράγμα που δεν πρόκειται να συμβεί στον αιώνα τον άπαντα.

Στα τόσα χρόνια άγριας εκμετάλλευσης και φτωχοποίησης της ελληνικής 
κοινωνίας, ποιος;

Με την ανοχή ποιών;

Με τις αποφάσεις ποιων;

Για το συμφέρον ποιων, κλάπηκαν τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών ταμείων;

Πόσα δις, δια μέσου του τζόγου του χρηματιστηρίου, μεταφέρθηκαν και ξεπλύθηκε η κλοπή των αποθεμάτων;

Στα τόσα χρόνια κρίσης οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι είδαν την ζωή τους να εξαϋλώνεται.

Η όποια σιγουριά, μετατράπηκε σε ανασφάλεια, αγωνία και εξαθλίωση

Η αδικία είναι κατάφωρη για τους εργαζόμενους και βαραίνει πάντα στην πλάτη τους.

Όλες οι κυβερνήσεις από την ίδρυση των ασφαλιστικών ταμείων, έβαζαν χέρι με διάφορα κόλπα στα αποθέματα της κοινωνικής υπεραξίας,  της 35χρονης εργασίας δηλαδή.

Έφτιαχναν τους νόμους και τους προσάρμοζαν για να νομιμοποιήσουν την πραγματική κλοπή χρημάτων και τον ιδρώτα των εργαζομένων.

Αυτό κάνουν και σήμερα.

Ετοιμάζονται από τη μία, να ξαναπάρουν την κοινωνική υπεραξία της εργασίας των εργαζομένων και των μικρών επαγγελματιών και από την άλλη, να διαμορφώσουν ένα ασφαλιστικό σύστημα όπου πάλι ο εργαζόμενος θα πληρώνει την «Τριμερή», με την διαφορά, ότι θα μπουν στο παιχνίδι οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες ανατρέποντας το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης.

Προμελετημένο και καλοστημένο έγκλημα σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού μπορεί να χαρακτηριστεί και ως τούτου, οι εργαζόμενοι, ο λαός, κάθε επαγγελματίας, αγρότης, επιστήμονας, νέος, φοιτητής, στις 30 Νοέμβρη οφείλει να απασφαλίσει την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία με το «νόμο και την τάξη», επιβάλει τη συνέχιση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και όλων των κομμάτων της αστικής τάξης.

Ακυρώνουμε στην πράξη το «νόμος και τάξη» για «το νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι το δίκιο του κεφαλαιοκράτη».

Μπαίνουμε όλοι σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου, διασφαλίζοντας, θωρακίζοντας τις κατακτήσεις από τη νέα επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα και παράλληλα ξεδιπλώνουμε ένα πολύμορφο, συντονισμένο, ενιαίο αγώνα για την ανατροπή κάθε νομού και πράξης σε βάρος του λαού και των δημιουργών του παραγόμενου πλούτου.